Het laatste onderdeel van onze EBC-studiereis was een schoolbezoek aan een private school in Bellevue. Deze school was in de buurt Somerset, een van de rijkste buurten van Bellevue. Deze school is afhankelijk van inschrijvingen en giften van ouders. De Forest Ridge school is een school met 370 leerlingen en 66 leerkrachten, 33 voor de middle school en 33 voor de high school. Dit is mogelijk omdat ouders $ 29,950 dollar per jaar lesgeld betalen. Het feit dat ze een private school zijn betekent dat ze ook niet verplicht zijn om aan de wet- en regelgeving te voldoen. Tenminste niet aan die wet- en regelgeving van de public schools. Ze bepalen zelf welke doelen ze nastreven en hoe. Ze zijn in essentie vrij om dat als school zelf te bepalen. Natuurlijk speelt hier enige druk wel een grote rol, want wat verwachten ouders eigenlijk van een school als ze bijna $ 30,000 per jaar betalen?

De omgeving lijkt op een campus van een universiteit, het is schoon, opgeruimd en vooral ruim. Erg ruim. We werden ontvangen door Michael Smith, de Educational Technology Director. Hij is één van de zeven fulltime medewerkers van de school die werkzaam is op het gebied van ICT. Voor schooljaar 1516 hebben ze een Lenovo Thinkpad Yoga 12 gekozen waar de kinderen dagelijks mee werken. Op deze manier geven ze het gepersonaliseerde leren vorm. Deze laptop wordt door ouders aangeschaft, en komt nog bovenop het lesgeld.

We krijgen een uitgebreide rondleiding over het hele terrein. Het valt me gelijk op dat de lokalen, schoolgebouwen en het meubilair niet nieuw is. Het is werkelijk een allegaartje. Het is duidelijk dat ze het geld in andere zaken steken. Het kapitaal staat hier voor de klas, aldus Gerrit. Daarnaast hebben ze werkelijk alles wat je maar zou kunnen bedenken. Robots die ze kunnen programmeren. Uitgebreide scheikunde lokalen. Ateliers met schildersezels. Kleimaterialen en ovens om het in af te bakken. Ondersteuning door leerkrachten maar ook digitale materialen. Werkelijk alles wat je zou kunnen bedenken voor een onderwijssetting is hier aanwezig. The sky is the limit. In de folder die we kregen bij binnenkomst stonden een aantal cijfers. Met name het hoge uitstroompercentage en de prestatiegerichte cultuur kwam in de folder goed naar voren. Daarnaast stond beschreven dat ze in het schooljaar 1516 al $824,383 aan schenkingen hebben ontvangen. Totaal in het bestaan van de school zijn er al $ 32.000.000 aan schenkingen door ouders ontvangen. Dat is een ongelofelijk en bizar groot bedrag. Dat maakt namelijk veel mogelijk.

Maar toch, ondanks al deze financiële mogelijkheden zag ik de visie onvoldoende terug in de school. De oplossing is volgens mij niet 66 leerkrachten voor 370 leerlingen aanstellen. Dan krijg je een klaslokaal met één leerkracht en vijf leerlingen die samen rekenopdrachten aan het maken zijn. (Zie boven). Ik sprak een aantal leerkrachten en die gaven aan soms ook klassen te hebben van 15 leerlingen. Maar veelal kleine groepen kinderen. We mochten ook een klas bijwonen waar Japans werd gegeven door en leerkracht aan vier 7th graders. Ik heb wel nuttige elementen kunnen vinden in de klassen, met name het leermateriaal was van hoge kwaliteit. Daarmee lieten ze wel zien hoge verwachtingen te uiten naar de leerlingen. Ook het ondersteundende materiaal was simpel maar doeltreffend (skippyballen in een bak met vier wieltjes).

De kinderen ontvangen de punten (grades), want werkelijk alles werd getest en getoetst, in een systeem genaamd veracross. Daarin staat per vakgebied ook wat hun grade average is. Hier zag ik een enorme druk van het systeem op de leerlingen maar ook de leerkrachten. Er is een cultuur gecreëerd waarin er niet genoegen wordt genomen met een 8 of een 9. De leerlingen moeten streven naar een A+ (97% of hoger). Het hoogste van het hoogste. Dat is de norm. Een meisje dat ik tijdens de rondleiding sprak, bood haar excuses aan voor het feit dat ze ‘maar’ 85% voor scheikunde had gehaald. Ik heb dan toch mijn vraagtekens bij de pedagogische en sociale gevolgen van zo’n schoolcultuur. In de middle school zag ik weinig visie terug, toen we verder gingen naar de high school zag ik dat meer terug. Ik zag leerlingen in groepsverband werken, leerkrachten die als begeleider/coach rondlopen en de groepen en leerlingen kritische vragen stelden.  Deze manier van leren lijkt veel op het problem based learning. De leerkrachten die ik gesproken heb vinden het een eer om op Forest Ridge te mogen werken. Een soort prestige. Het vreemde is dat deze leerkrachten 10% minder verdienen dan leerkrachten op een public school. Op een public school verdienen leerkrachten in de USA ongeveer $45.000 per jaar.

Overal waar ik heb gekeken in de klassen zag ik een geïntegreerd systeem van OneNote door leerlingen en leerkrachten gebruikt worden. Het werd in iedere les en overal in de school ingezet. Dat vond ik wel heel mooi om te zien. De leerkrachten waren hier ook heel gedreven in. In het nagesprek met de leerkrachten tijdens de lunch spraken we ook over de inzet van technologie bij de lessen. Ze gaven aan dat ze het ook lastig vinden om een balans te vinden, met name de efficiënte inzet van technologie. Wat doen leerlingen er werkelijk mee als ze het voor zich hebben. Hoe zet ik het als docent in?

Door deze dialoog kreeg ik wel een geruststelling. Ondanks die vele miljoenen per jaar worstelen ook hier de docenten met de juiste inzet van technologie. Geld is dus ook niet de oplossing. Ook hier worstelen ze met werkdruk en de tijd om goed onderwijs te maken. Hoe zorg ik voor een juiste balans tussen werk en privé? Op het einde van deze dialoog hebben we gevraagd wat zij de volgende stap vinden in de toekomst van het onderwijs. De leerkrachten gaven aan dat het lesgeven meer hands-on moet worden, en dat de leerkracht niet meer frontaal voor de klas moet komen te staan. Vooral de inzet van multidisciplinaire lessen, vakoverstijgend dus, met de juiste inzet van het leren door te doen. De leerkrachten waren unaniem over de inzet van pedagogiek. Zet vertelde hetzelfde als Bradley Tipp bij Microsoft. De pedagogiek komt altijd op de eerste plaats, doe daar geen concessies aan. Zoek technologie die dat kan ondersteunen. Eerst een visie en daarna pas de technologie als katalysator.

Ik vond het bezoek erg waardevol. Ik heb met eigen ogen kunnen zien hoe zo’n schoolsysteem werkt (of niet werkt in sommige gevallen). Dit neem ik mee in mijn zoektocht om het onderwijs nog beter op de leerlingen af te stemmen. Ik zag op deze school verschillende elementen terug die ik ook zou willen proberen op mijn school of in nieuwe ontwikkelingen. Hieronder vinden jullie nog wat foto’s van het schoolbezoek. Wanneer je nog meer informatie wilt ontvangen of foto’s kun je een reactie plaatsen. Of neem contact met me op via de contact pagina.

De studiereis hebben we nog afgesloten met een cruise over Lake Union nabij Seattle. Het was mooi om de skyline van Seattle te zien terwijl het donker was. Op deze cruise hebben we heerlijk gegeten en met elkaar gesproken over deze studiereis. Het was een enerverende week vol met nieuwe inzichten en nieuwe mensen. Ik vond het enorm waardevol om in dit netwerk te mogen participeren, ik heb mijn visie op onderwijs nog verder kunnen verrijken.

Dit was het laatste bericht van een serie over mijn studiereis naar Seattle. De overige berichten zijn op mijn blog te vinden. Ook geeft de blog van Angela Horsten, manager schoolontwikkeling van Xpect Primair een mooi beeld van onze studiereis. Haar blog is hier te vinden.